Փորձիր գրավոր պատմել «Բարեկենդան» հեքիաթը՝ դրանում օգտագործելով հետևյալ բառերը՝ թամբ, դուռ, խելք, հնարամիտ, լվացքի մեքենա։
Բարեկենդանը
Հովհաննես Թումանյան
Ժամանակով մի մարդ ու մի կնիկ են լինում։
Էս մարդ ու կնիկը իրար հավանելիս չեն լինում։
Մարդը կնկանն է ասում հիմար, կնիկը՝ մարդուն, ու միշտ կռվելիս են լինում։
Մի օր էլ մարդը մի քանի փութ եղ ու բրինձ է առնում, տալիս մշակի շալակը, տանում տուն։
Կնիկը բարկանում է․
— Ա՛յ, որ ասում, եմ հիմար ես, չես հավատում․ էսքան եղն ու բրինձը միանգամից ինչի՞ համար ես առել բերել․ հորդ քելեխն ես տալի՞ս, թե՞ տղիղ հարսանիքն ես անում։
— Ի՜նչ քելեխ, ի՜նչ հարսանիք, ա՛յ կնիկ, ի՜նչ ես խոսում, տար պահի, բարեկենդանի, համար է։
Կնիկը հանգստանում է, տանում է պահում։
Անց է կենում միառժամանակ, էս կնիկը սպասում է, սպասում է, բարեկենդանը գալիս չի։ Մի օր էլ շեմքումը նստած է լինում, տեսնում, է՝ մի մարդ վռազ-վռազ փողոցով անց է կենում։ Ձեռը դնում է ճակատին ու ձեն տալի․
— Ա՛խպեր, ա՛խպեր, հալա մի կանգնի։
Տղեն կանգնում է։
— Ա՛խպեր, բարեկենդանը դու հո չե՞ս։
Անցվորականը նկատում է, որ էս կնկա ծալը պակաս է, ասում է՝ հա՛ ասեմ, տեսնեմ ինչ է դուրս գալի։
— Հա՛, ես եմ բարեկենդանը, քույրիկ ջան, ի՞նչ ես ասում։
— Էն եմ ասում, որ մենք քո ծառան հո չե՞նք, որ քո եղն ու բրինձը պահենք։ Ինչ որ պահեցինք, հերիք չէ՞ր․․․ չես ամաչո՞ւմ․․․ Ընչի՞ չես գալի քո ապրանքը տանում․․․ — Դե էլ ինչ ես նեղանում, քույրիկ ջան, ես էլ հենց դրա համար եմ եկել, ձեր տանն էի ման գալիս, չէ՛ի գտնում։
— Դե արի տար։
Էս մարդը ներս է մտնում, սրանց եղն ու բրինձը շալակում ու կրունկը դեսն է անում, երեսը՝ դեպի իրենց գյուղը։
Մարդը գալիս է տուն, կնիկն ասում է․
— Հա՛, էն բարեկենդանն եկավ, իր բաները իրեն սևցրի, տարավ։
— Ի՞նչ բարեկենդան․․․ ի՞նչ բաներ․․․
— Ա՛յ էն եղն ու բրինձը․․․․ Մին էլ տեսնեմ՝ վերևից գալիս է․ մեր տանն էր ման գալի․ կանչեցի, մի լավ էլ խայտառակ արի, շալակը տվի, տարավ։
— Վա՛յ քու անխելք տունը քանդվի, որ ասում եմ՝ հիմար ես, հիմար ես, էլի․․․ Ո՞ր կողմը գնաց։
— Ա՛յ էն կողմը։
Էս մարդը ձի է նստում, ընկնում բարեկենդանի ետևից։ Ճանապարհին բարեկենդանը ետ է մտիկ անում, տեսնում է՝ մի ձիավոր քշած գալիս է։ Գլխի է ընկնում, որ սա էն կնկա մարդը պետք է լինի։
Գալիս է, հասնում իրեն։
— Բարի օր, ախպերացու։
— Աստծու բարին։
— Հո էս ճամփովը մարդ չի անց կացավ։
— Անց կացավ։
— Ի՞նչ ուներ շալակին։
— Եղ ու բրինձ։
— Հա՛, հենց էդ եմ ասում։ Ի՞նչքան ժամանակ կլինի։
— Բավականին ժամանակ կլինի։
— Որ ձին քշեմ, կհասնե՞մ։
— Ո՞րտեղից կհասնես, դու՝ ձիով, նա՝ ոտով։ Մինչև քու ձին չորս ոտը կփոխի՝ մի՜ն, երկո՜ւ, երե՜ք, չո՜րս, նա երկու ոտով մե՛կ-երկո՛ւ, մե՛կ-երկո՛ւ, մե՛կ-երկո՛ւ, շուտ-շուտ կգնա, անց կկենա։
— Բա ի՞նչպես անեմ։
— Ի՞նչպես պետք է անես, ուզում ես՝ ձիդ թող ինձ մոտ, դու էլ նրա պես ոտով վազի, գուցե հասնես։ — Հա՜, էդ լավ ես ասում։
Վեր է գալիս, ձին թողնում սրա մոտ ու ոտով ճանապարհ ընկնում։ Սա հեռանում Է թե չէ՝ բարեկենդանը շալակը բարձում է ձիուն, ճամփեն ծռում, քշում։
Էս մարդը ոտով գնում է, գնում է, տեսնում է՝ չհասավ, ետ է դառնում։ Ետ է դառնում, տեսնում՝ ձին էլ չկա։ Գալիս է տուն։ Նորից սկսում են կռվել, մարդը՝ եղ ու բրինձի համար, կնիկը՝ ձիու։
Մինչև օրս էլ էս մարդ ու կնիկը կռվում են դեռ։ Սա նրան է ասում՝ հիմար, նա՝ սրան, իսկ բարեկենդանը լսում է ու ծիծաղում։
Բարեկենդանը
Արամ Տոնոյան
Լինում են, չէն լինում, մի մարդ ու կին էն լինում: Նրանք իրար չէն սիրում և ասում են հիմար: Մի օր ամուսինը գնում է, իսկ կինը որոշում է լվացք անել: Նա հանում է լվացքի մեքենան և սկսում լվացք անել: Գալիս է ամուսինը, բացում է դուռը և մտնում տուն: Կինը տեսնում է, որ ամուսինը բերել է մի-քանի պարկ եղ ու բրինձ: Նա բարկանում է.
-Ա՛յ, որ ասում, եմ հիմար ես, չես հավատում․ էսքան եղն ու բրինձը միանգամից ինչի՞ համար ես առել բերել:
-Ա՛յ կին, տար պահի, բարեկենդանի, համար է։
Կինը տարավ պահեց: Անցավ ժամանակ: Մի անգամ ամուսինը տանը չէր, իսկ կինը թամբն էր մաքրում: Նա դուրս եկավ տնից և տեսավ մարդու: Նա հարցրեց.
-Ա՛յ մարդ, բարեկենդանը դու ե՞ս:
Հնարամիտ անցորդը հասկացավ, որ այս կնոջ խելքը պակաս է և ասաց “հա”: Կինը նրան տուն տարավ բարկացավ՝ թե ինչու է այդքան ուշացել, եղն ու բրինձը տվեց և ճանապարհեց նրան: Երբ ամուսինը հետ եկավ, տեսավ, որ եղն ու բրինձը չկա։ Նա զայրացավ, նստեց ձիուն և ընկավ անցվորի հետևից։ Անցվորը նրան տեսավ և հասկացավ, որ դա այն կնոջ ամուսինն է։ Նա եղն ու բրինձը թաքցրեց և կանգնեց։ Երբ ամուսինը հասավ նրան, հարցրեց, թե չի՞ տեսել եղ ու բրնձով մարդու։ Անցվորն ասաց, որ տեսել է։ Նա ասաց, որ ոտքով ավելի արագ կլինի, և որ ամուսինը իր ձին թողի իր մոտ։ Ամուսինը համաձայնվեց և ոտքով գնաց, իսկ երբ նա տեսադաշտից կորավ, անցվորը նրա ձին քշեց տարավ։ Ամուսինը մինչև ուշ գիշեր ման եկավ, իսկ երբ եկավ տեսավ, որ ձին չկա։